"ஒரு உண்மையான இந்தியர்"

இரண்டு நண்பர்களிடமிருந்து கீழ்காணும் இந்த மின்னஞ்சல் வந்தது.
-------------
sub: Fwd: A mail sent by Dean IIT Madras, about a real Indian
Dear Friends,
Here is a personal experience, as well as a moment of national pride, which I want to share with you. Hope you find it worth the time you put in reading it :

"In the middle of 1965 India-Pakistan war, US govt - then a close friend of Pakistan - threatened India with stopping food-aid (remember "PL-480"?). For a food deficient India this threat was serious and humiliating. So much so that in the middle of war, Prime Minister (Late) Lal Bahadur Shastri went to Ram Leela Grounds in Delhi and appealed to each Indian to observe one-meal-fast every week to answer the American
threat. As a school boy, I joined those millions who responded to Shastriji's call. I continued the fast even when the war was over and India became self sufficient in food. Hurt deep by the national humiliation suffered at the hands of the US govt, I had vowed to stop my weekly fast only when India starts giving aid to USA.

It took just 40 years. Last week THE day arrived. When Indian ambassador in Washington DC handed over a cheque of US$ 50 million to the US govt, two plane loads of food, medical aid and other relief materials were waiting to fly to the USA. Time to break the fast? With no bad feeling about the USA, and good wishes for the Katrina victims, this humble Indian feels proud of the distance India has covered in 40 years. Let's celebrate a New India!"
- Vijay Kranti.
Dean - IIT Madras
----------------------

முதலில் இது எந்த அளவிற்கு ஒரு உண்மையானது என்று தெரியவில்லை. நான் வலையில் தேடிப்பார்த்த வரையில் இது சம்பந்தமாக எதையும் அறிய முடியவில்லை. IIT Madras வலைத்தளத்தில் தேடிப்பார்த்ததில் "Vijay Kranti" என ஒருவர் ஐஐடி யில் டீன் ஆக இருகீறார் என்பதற்கான எந்த அறிகுறியுமில்லை.

இந்த மடல் உண்மையோ, அல்லது வலையில் சாதாரணமாக உலாவும் புருடாக்களில் ஒன்றோ, அது ஒரு பெரிய பிரச்சினை அல்ல. ஆனால் இது போன்று "inspiration" கதைகளைச் சொல்லி நாட்டுப் பற்றை வழியுறுத்துவதுதான் jingoismஆகப் படுகிறது.

புயலில் பாதிக்கப்பட்ட அமெரிக்க அரசிற்கு (உண்மையில் அமெரிக்க செஞ்சிலுவை சங்கத்திற்குத்தான் கொடுத்தார்கள்) சில்லரைகளை கொடையாகக் கொடுத்தை ஒரு சாதனையாகக் கருதுதலை சகிக்க முடியவில்லை.

பெருமைப்படுவதற்கு என்று ஒரு காரணம் தேவையில்லை. நாம் நாமாக இருப்பதற்கு நாம் பெருமைப்படா விட்டாலே அது ஒரு வகையான தாழ்வு மனப்பான்மைதான். இப்படி சில்லரை விசயங்களுக்கு தாம் தூமென்று குதித்தல் தாழ்வு மனப்பான்மையின் இன்னொரு வெளிப்பாடு.

அமெரிக்காவில் புயல் பேரழிவில் நூற்றுக்கணக்கில் மக்கள் இறந்த அதே சமயத்தில் தான் உபியிலும்,மும்பையிலும்,ஆந்திராவிலும் பல நூறுபேர் மூளைகாய்ச்சலாலும்,பெரு மழையாலும், புயலாலும் இறந்து போயினர். அதைப்பற்றி எல்லாம் நினைத்துப் பார்க்க நமக்கு எங்கே நேரம் கிடைக்கிறது.

CNN ல் என்ன தகவலென்று பாருங்கள். அமெரிக்காவில் யாருக்கோ வயித்து வலியாம்....